WIJ ZIJN ER!

Het Nieuw Israëlitisch Weekblad vroeg naar mijn mening over #Nashville. Geven onze Bijbelse geschriften Van der Staaij en de beruchte verklaring gelijk?

Tekst: Gideon Querido van Frank
Dit artikel verscheen eerder in: Nieuw Israëlitisch Weekblad

Er wordt met geen woord over homoseksualiteit in de Tora gerept, laat staan dat dit verboden wordt. De moderne homoseksuele (en heteroseksuele) identiteit zoals we deze vandaag de dag kennen bestond in die tijd niet. Wat niet betekent dat liefde en aantrekkingskracht tussen mensen van hetzelfde geslacht niet van alle tijden zijn (Ruth en Naomi, David en Jonathan, de Tora staat er vol mee). In Leviticus staat dat een man niet met een andere man mag liggen zoals hij met een vrouw ligt. Er zijn bibliotheken volgeschreven wat dit betekent, de interpretaties zijn talrijk. Toch is deze passage van ons gekaapt en de hele geschiedenis door misbruikt om de systematische marginalisatie, uitsluiting, vervolging en vernietiging van LHBTQI’ers te legitimeren.

Dit is niet mijn Jodendom. Tora en Halacha zijn geen morele zedencatalogus, die je domweg kan click and paste-en in de moderne tijd. Onze kracht zit in het vermogen tot aanpassing met eerbied voor het verleden en de tradities.

Het Jodendom lééft in de ogen van de Israëlische drag queen, in het hart van de bejaarde man in een homokroeg met een concentratiekampnummer op zijn arm en in het kruis van het verliefde meisje voor de Klaagmuur.

Onze geschiedenis is veel meer dan de Bijbelse geschriften. Wij zijn altijd buitenstaanders en zondebokken geweest. Dit is onze pijn, maar ook onze kracht. Onze positie heeft geleid tot solidariteit en hulp aan andere kwetsbare groepen. Het is niet voor niets dat veel kopstukken van historische emancipatiebewegingen – van Civil Rights Movement en de anti-apartheidsbeweging tot de homobeweging – Joods waren. Tikkun Olam.

De Joodse geschiedenis bestaat uit nog veel meer, zoals het Jiddisch theater met z’n fluïde genderidentiteiten en flamboyante faygeles, de erotische poëzie van Allen Ginsberg, de successen van de LHBTQI-beweging in Israël, de homoseksuele Joden in de vernietigingskampen, de levens die zijn weggevaagd en wiens herinnering voor altijd tot zegen zijn. Het Jodendom lééft in de ogen van de Israëlische drag queen, in het hart van de bejaarde man in een homokroeg met een concentratiekampnummer op zijn arm en in het kruis van het verliefde meisje voor de Klaagmuur. Wij zijn er! De vraag moet niet zijn in hoeverre onze geschriften uitsluiting en haat vergoelijken. De vraag moet zijn welke koers wij als Joden in de 21e eeuw met elkaar willen varen. Gaan we uit angst elkaar uitsluiten? Of kiezen wij voor een toekomst, voor een inclusief Jodendom waarin – in lijn met onze geschiedenis – iedereen mee mag doen?